Το Αρναδί είναι ένα χωριό στην επαρχία Αμμοχώστου , που βρίσκεται οκτώ χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Σαλαμίνας και σχεδόν δύο χιλιόμετρα δυτικά του Σπαθαρικού / Otuken χωριό κοντά στην Αμμόχωστο Bay. Πιστεύεται ότι το όνομα του χωριού είναι παραφθορά του "Άρνη", που σημαίνει αρνί στα Ελληνικά. Το
1958 οι Τουρκοκύπριοι υιοθέτησαν ένα εναλλακτικό τουρκικό όνομα,
Kuzucuk, το οποίο είναι μια μετάφραση του Ελληνικού ονόματος και
σημαίνει «το μωρό ή το μικρό αρνί» στα τουρκικά. Πρόκειται για ένα γραφικό, μικρό χωριό, που το κατοικούσαν Έλληνες και
Τούρκοι, γύρω στους 400 συνολικά. Σύμφωνα με μια παράδοση πήρε την
ονομασία αυτή γιατί οι κάτοικοί του αρνήθηκαν να πάρουν και να
προστατέψουν μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου, όταν ο Σπαθάριος του χωριού
βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Ρήγαινα του Πενταδακτύλου. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη πηγή για την προέλευση του ονόματοςτης κοινότητας μας αλλά και ούτε ακριβής ημερομηνία για το πότε ο οικισμός οργανώθηκε σε κοινότητα. Ψάχνουμε για ιστορικές πηγές και γεγονότα που να μαρτυρούν την προέλευσή μας.Σήμερα
οι Τούρκοι έχουν αλλάξει το όνομα του χωριού. Το έχουν μετοναμάσει
Kuzucuk.
Η κοινότητα μας είναι περιτρυγιρισμένη από πλούσια αρχαιολογικά μνημεία που μαρτυρούν τις ρίζες μας από τα βάθη της αρχαιότητας.Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες στην Καταγωγή. Η ιστορία μας όμως μας έφερε βάσανα πολλά και αναποδιές με τραγική κατάληξη την Τουρκική εισβολή του 1974 όπου είχε σαν αποτέλεσμα τον εκτοπισμό των κατοίκων της κοινότητας μας.
Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στους Αγίους Ανδρόνικο και Αθανασία
Γεωγραφική Θέση:Βρίσκεται 15 χλμ βορειοδυτικά της πόλης της Αμμοχώστου, στην περιοχή του Σπαθαρικού στη Μεσαορία.
Η κοινότητα μας είναι περιτρυγιρισμένη από πλούσια αρχαιολογικά μνημεία που μαρτυρούν τις ρίζες μας από τα βάθη της αρχαιότητας.Είμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες στην Καταγωγή. Η ιστορία μας όμως μας έφερε βάσανα πολλά και αναποδιές με τραγική κατάληξη την Τουρκική εισβολή του 1974 όπου είχε σαν αποτέλεσμα τον εκτοπισμό των κατοίκων της κοινότητας μας.
Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στους Αγίους Ανδρόνικο και Αθανασία
Γεωγραφική Θέση:Βρίσκεται 15 χλμ βορειοδυτικά της πόλης της Αμμοχώστου, στην περιοχή του Σπαθαρικού στη Μεσαορία.
Πληθυσμός:
Το 1960 κατοικούσαν στην κοινότητα αυτή 308 Έλληνες και 100 Τούρκοι.
Χριστιανικοί Ναοί:
Στα όρια της κοινότητας αυτής βρίσκεται η εκκλησία Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας καθώς και τα εξωκλήσια Παναγίας (Γενέθλιο Θεοτόκου) και Αγίου Λουκά.
Σχολεία:
Στο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε πριν την τουρκική εισβολή φοιτούσαν κατά το σχολικό έτος 1973-74 46 μαθητές.
Συνέπειες Τουρκικής Εισβολής:
Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, η κοινότητα καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό με αποτέλεσμα να εκτοπιστούν όλοι οι Έλληνες κάτοικοι της. Έκτοτε, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής και η παράνομη κατοχική διοίκηση εμποδίζουν την επιστροφή τους.
Το 1960 κατοικούσαν στην κοινότητα αυτή 308 Έλληνες και 100 Τούρκοι.
Χριστιανικοί Ναοί:
Στα όρια της κοινότητας αυτής βρίσκεται η εκκλησία Αγίων Ανδρονίκου και Αθανασίας καθώς και τα εξωκλήσια Παναγίας (Γενέθλιο Θεοτόκου) και Αγίου Λουκά.
Σχολεία:
Στο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε πριν την τουρκική εισβολή φοιτούσαν κατά το σχολικό έτος 1973-74 46 μαθητές.
Συνέπειες Τουρκικής Εισβολής:
Κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, η κοινότητα καταλήφθηκε από τον τουρκικό στρατό με αποτέλεσμα να εκτοπιστούν όλοι οι Έλληνες κάτοικοι της. Έκτοτε, οι τουρκικές δυνάμεις κατοχής και η παράνομη κατοχική διοίκηση εμποδίζουν την επιστροφή τους.
| Αρναδί Δεδομένα | |
| Γεωγραφικό πλάτος | 35.2375 / 35 ° 14 '14.9994 " |
| Γεωγραφικό μήκος | 33.8583333 / 33 ° 51 '29.9988 " |
| Κράτος / Περιοχή | Αμμόχωστος |
| Χώρα | Κύπρος |
| Ήπειρος | Ευρώπη |
| Πληθυσμός Μέγεθος | Πολύ Μικρό |
Ιστορικά ο Πληθυσμός:Όπως μπορεί να δει κανείς από το παραπάνω διάγραμμα, Arnadi / Kuzucuk
ήταν μεικτό χωριό με μια ελληνική κυπριακή πλειοψηφία από την οθωμανική
περίοδο. Η βρετανική περίοδο είδε μια σταθερή αύξηση του ποσοστού του ελληνικού πληθυσμού της Κύπρου, από 54% το 1891 σε 75% το 1960. Κατά την ίδια περίοδο, ο συνολικός πληθυσμός του χωριού αυξήθηκε επίσης σταθερά, αυξάνεται από 126 σε 1.891 με 408 το 1960.Στα τέλη Δεκεμβρίου 1963 τα νέα της πρώτης μάχης στην Λευκωσία
έφτασαν στο χωριό, και τότε όλοι οι Τουρκοκύπριοι κάτοικοι του χωριού έφυγαν. Ζήτησαν κυρίως καταφύγιο στα τουρκοκυπριακά χωριά του Αγίου Ιακώβου / Altınova , Knodara / Gönendere, Λιβάδια / Sazlıköy, Γαλάτεια / Mehmetçik και την πόλη της Αμμοχώστου, όπου παρέμειναν μέχρι το 1974.
Σύμφωνα με τον πολιτικό γεωγράφο Richard Patrick, η άμεση εκκένωση του
Αρναδιού ήταν αποτέλεσμα της δυσπιστίας που προκύπτει από τα γεγονότα
της εκστρατείας της ΕΟΚΑ από τα τέλη του 1950.
Λόγω της έντασης που προκλήθηκε από τον αγώνα της ΕΟΚΑ, οι Τουρκοκύπριοι
εγκατέλειψαν το Αρναδί το 1958 και επανεγκαταστάθηκαν εν μέρει μόνο
τον Δεκέμβριο του 1963.Από την άλλη πλευρά, το σύνολο των Ελληνοκυπρίων κατοίκων του χωριού εκτοπίστηκαν τον Αύγουστο του 1974. Έφυγαν από την προώθηση του τουρκικού στρατού στο νότιο τμήμα του νησιού.
Σήμερα, όπως και το υπόλοιπο των εκτοπισμένων Ελλήνων Κυπρίων, οι
Έλληνες Κύπριοι Αρναδιού / Kuzucuk είναι διάσπαρτοι σε όλη την νότια πλευρά του
νησιού.
Οι εκτοπισμένοι πληθυσμοί του Αρναδιού / Kuzucuk εκτιμάται
ότι είναι περίπου 360, καθώς η Ελληνική απογραφή πληθυσμού ήταν 355 το 1973.
Σημερινοί Κάτοικοι:Σήμερα το χωριό κατοικείται κυρίως από τους πρώτους τουρκοκύπριους χωρικούς και λίγους εκτοπισμένους Τουρκοκύπριους από τη νότια πλευρά της Πράσινης Γραμμής. Ωστόσο, το 1976, εκτός από την αρχικούς του κατοίκους και τους εκτοπισθέντες από το νότο, το χωριό χρησιμοποιείται για τη εγκατάσταση κάποιων ανθρώπων από την Τουρκία, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από την περιοχή Çarşamba περιοχής της Μαύρης Θάλασσας της Τουρκίας. Το 2006 η τουρκοκυπριακή απογραφή του χωριού ήταν 283 κάτοικοι.
ΑΡΝΑΔΙ - ΙΣΤΟΡΙΑ - ΠΑΡΑΔΟΣΗ
Το Αρναδί βρίσκεται 15 χλμ βορειοδυτικά της πόλης της
Αμμοχώστου κοντά στη Σαλαμίνα, μαζί με το σύμπλεγμα των χωριών Σπαθαρικό, Άγιος Γεώργιος
και Σύγκραση. Το 1960 κατοικούσαν στην κοινότητα μας 308 Ελληνοκύπριοι και 110
Τουρκοκύπριοι. Στο Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε πριν την τουρκική εισβολή
του 1974, φοιτούσαν συνολικά 46 μαθητές και μαθήτριες.
Το χωριό Αρναδί έχει πάρει το όνομα του από το λατινικό όνομα Arnadini που σημαίνει φρουροί (Αρναούτηδες) γιατί εδώ έκτισαν τα πρώτα καταλύματα και έμεναν οι φρουροί της αρχόντισσας της Αμμοχώστου που παραθέριζε στον εξοχικό της πύργο, κοντά στο Παραδείσι (2 χλμ νότια του χωριού). Εκεί υπάρχουν ακόμα αρχαιολογικά ευρήματα και τάφοι που κατά καιρούς συλήθηκαν από αρχαιοκάπηλους. Το χωριό Arnadini φαίνεται στους πρώτους, παλιούς χάρτες της Κύπρου του 1560-1600 μ.Χ.
Στην ανατολική είσοδο της κοινότητας βρίσκεται η κύρια εκκλησία των Αγίων Ανδρόνικου και Αθανασίας. Οι άγιοι μας αυτοί ήσαν ανδρόγυνο και κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Έζησαν το τέλος το 5ου αιώνα μ.Χ.
Ο Άγ. Ανδρόνικος ήταν αργυροπράτης και γι’ αυτό απέκτησε γρήγορα μεγάλη περιουσία. Από το γάμο τους απέκτησαν δυο παιδιά, γιο και κόρη, τα οποία όμως απέθαναν σε νεαρή ηλικία. Όλοι είχαν βαθιά πίστη και χριστιανική ανατροφή.
Με βαρύτατο πένθος από το χαμό των παιδιών τους αλλά και Ιώβεια υπομονή, μοίρασαν όλα τα υπάρχοντα τους σε Ιδρύματα και σε φτωχούς συμπολίτες τους και πήραν το δρόμο για τα Ιεροσόλυμα όπου έγιναν Μοναχοί σε διαφορετικά μοναστήρια. Η Αγ. Αθανασία για λόγους προστασίας φορούσε πάντοτε ανδρικά ρούχα. Μετά από 12 χρόνια μοναχικού βίου ξανασυναντήθηκαν σε νέο προσκυνηματικό ταξίδι. Η Αγ. Αθανασία αναγνώρισε τον άνδρα της, όμως δεν του αποκαλύφθηκε, ενώ ο Αγ. Ανδρόνικος δεν κατάλαβε τίποτε.
Μετά το προσκύνημα και με την ευλογία του γέροντα Δανιήλ συνέχισαν να ασκητεύουν στο ίδιο κελί χωρίς να αποκαλυφθεί ο ένας στον άλλο. Σε λίγα χρόνια η Αγ. Αθανασία που ήταν ντυμένη πάντα με ανδρικά ρούχα και έφερε το όνομα μοναχός Αθανάσιος, πέθανε και στην ταφή της αποκαλύφθηκε ότι ήταν η γυναίκα του Αγ. Ανδρόνικου. Σε λίγα χρόνια πέθανε και ο Άγ. Ανδρόνικος και ετάφη μαζί με τη Αγ. Αθανασία. Όσοι επισκέπτονταν με ευλάβεια τον τάφο τους θεραπεύονταν από πολλές ασθένειες. Η μνήμη τους γιορτάζεται στις 9 του Οκτώβρη.
Προς τιμή τους κτίστηκε στο χωριό μας μεγάλη εκκλησία γύρω στο 1700-1750, μονόκλιτη βασιλική με γυναικωνίτη, σκαλιστό άμβωνα, μαρμαρένιο εικονοστάσι και στεγασμένο ηλιακό νάρθηκα στη δυτική της πλευρά.
Σήμερα η εκκλησία μας, όπως και όλες σχεδόν οι εκκλησίες και τα ξωκλήσια των άλλων κατεχόμενων χωριών, είναι σε άθλια και προσβλητική κατάσταση ερειπωμένη, βεβηλωμένη, ξεγυμνωμένη από εικόνες, Αγία Τράπεζα και εικονοστάσι, αλειτούργητη, με βουβό καμπαναριό χωρίς καμπάνα, γεμάτη ακαθαρσίες και αγριόχορτα.
Ας προσευχηθούμε, ο Θεός να μας αξιώσει να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο αγαπημένο μας και φιλήσυχο χωριό, να ξαναφτιάξουμε τα όσα γκρέμισαν, να ξαναλειτουργηθούμε στην εκκλησία μας και να ανάψουμε το κερί της ευχαριστίας προς δόξα των Αγίων μας, αλλά και της συγνώμης και συγχώρησης για όλους.
Το χωριό Αρναδί έχει πάρει το όνομα του από το λατινικό όνομα Arnadini που σημαίνει φρουροί (Αρναούτηδες) γιατί εδώ έκτισαν τα πρώτα καταλύματα και έμεναν οι φρουροί της αρχόντισσας της Αμμοχώστου που παραθέριζε στον εξοχικό της πύργο, κοντά στο Παραδείσι (2 χλμ νότια του χωριού). Εκεί υπάρχουν ακόμα αρχαιολογικά ευρήματα και τάφοι που κατά καιρούς συλήθηκαν από αρχαιοκάπηλους. Το χωριό Arnadini φαίνεται στους πρώτους, παλιούς χάρτες της Κύπρου του 1560-1600 μ.Χ.
Στην ανατολική είσοδο της κοινότητας βρίσκεται η κύρια εκκλησία των Αγίων Ανδρόνικου και Αθανασίας. Οι άγιοι μας αυτοί ήσαν ανδρόγυνο και κατάγονταν από την Αντιόχεια της Συρίας. Έζησαν το τέλος το 5ου αιώνα μ.Χ.
Ο Άγ. Ανδρόνικος ήταν αργυροπράτης και γι’ αυτό απέκτησε γρήγορα μεγάλη περιουσία. Από το γάμο τους απέκτησαν δυο παιδιά, γιο και κόρη, τα οποία όμως απέθαναν σε νεαρή ηλικία. Όλοι είχαν βαθιά πίστη και χριστιανική ανατροφή.
Με βαρύτατο πένθος από το χαμό των παιδιών τους αλλά και Ιώβεια υπομονή, μοίρασαν όλα τα υπάρχοντα τους σε Ιδρύματα και σε φτωχούς συμπολίτες τους και πήραν το δρόμο για τα Ιεροσόλυμα όπου έγιναν Μοναχοί σε διαφορετικά μοναστήρια. Η Αγ. Αθανασία για λόγους προστασίας φορούσε πάντοτε ανδρικά ρούχα. Μετά από 12 χρόνια μοναχικού βίου ξανασυναντήθηκαν σε νέο προσκυνηματικό ταξίδι. Η Αγ. Αθανασία αναγνώρισε τον άνδρα της, όμως δεν του αποκαλύφθηκε, ενώ ο Αγ. Ανδρόνικος δεν κατάλαβε τίποτε.
Μετά το προσκύνημα και με την ευλογία του γέροντα Δανιήλ συνέχισαν να ασκητεύουν στο ίδιο κελί χωρίς να αποκαλυφθεί ο ένας στον άλλο. Σε λίγα χρόνια η Αγ. Αθανασία που ήταν ντυμένη πάντα με ανδρικά ρούχα και έφερε το όνομα μοναχός Αθανάσιος, πέθανε και στην ταφή της αποκαλύφθηκε ότι ήταν η γυναίκα του Αγ. Ανδρόνικου. Σε λίγα χρόνια πέθανε και ο Άγ. Ανδρόνικος και ετάφη μαζί με τη Αγ. Αθανασία. Όσοι επισκέπτονταν με ευλάβεια τον τάφο τους θεραπεύονταν από πολλές ασθένειες. Η μνήμη τους γιορτάζεται στις 9 του Οκτώβρη.
Προς τιμή τους κτίστηκε στο χωριό μας μεγάλη εκκλησία γύρω στο 1700-1750, μονόκλιτη βασιλική με γυναικωνίτη, σκαλιστό άμβωνα, μαρμαρένιο εικονοστάσι και στεγασμένο ηλιακό νάρθηκα στη δυτική της πλευρά.
Σήμερα η εκκλησία μας, όπως και όλες σχεδόν οι εκκλησίες και τα ξωκλήσια των άλλων κατεχόμενων χωριών, είναι σε άθλια και προσβλητική κατάσταση ερειπωμένη, βεβηλωμένη, ξεγυμνωμένη από εικόνες, Αγία Τράπεζα και εικονοστάσι, αλειτούργητη, με βουβό καμπαναριό χωρίς καμπάνα, γεμάτη ακαθαρσίες και αγριόχορτα.
Ας προσευχηθούμε, ο Θεός να μας αξιώσει να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο αγαπημένο μας και φιλήσυχο χωριό, να ξαναφτιάξουμε τα όσα γκρέμισαν, να ξαναλειτουργηθούμε στην εκκλησία μας και να ανάψουμε το κερί της ευχαριστίας προς δόξα των Αγίων μας, αλλά και της συγνώμης και συγχώρησης για όλους.
20 φεβρουαρίου 2014 16:00
 | ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΚΔΟΧΗ Μια άλλη εκδοχή που παρατίθεται στο βιβλίο "ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΑ ΠΕΡΙ ΚΥΠΡΟΥ" σελ. 20 Λάρνακα 1989 του Συγγραφέα καθηγητή φιλολογίας μέσης εκπαίδευσης Αντώνη Παπαγεωργίου είναι πως το όνομα του Αρναδιού είναι Φράγκικο και προέρχεται από τον Φράγκο φαιουδάρχη Ser Ardino Arnad |
Αρναδί από το βιβλίο του μ. Ευέλθοντος Χαραλάμπους "Ιερών και Οσίων Νόστος".
Συνεχίζοντας
την πορεία μας, μετά το Σπαθαρικό συναντούμε το χωριό Αρναδί. Πρόκειται
για ένα γραφικό, μικρό χωριό, που το κατοικούσαν Έλληνες και Τούρκοι,
γύρω στους 400 συνολικά....... Σήμερα οι Τούρκοι έχουν αλλάξει το όνομα
του χωριού. Το έχουν μετονομάσει Kuzucuk.
Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στους Αγίους Ανδρόνικο και Αθανασία, τους πονεμένους αυτούς Αγίους που με ιώβειο υπομονή αντιμετώπισαν το θάνατο και των δυο παιδιών τους. Τιμούμε τη μνήμη τους στις 9 Οκτωβρίου.
Οι ευλογημένοι αυτοί σύζυγοι Ανδρόνικος και Αθανασία κατάγονταν από την ξακουστή πόλη της Αντιόχειας. Ο Άγιος Ανδρόνικος επαγγελλόταν τον αργυροπράτη. Με το επάγγελμα αυτό το ανδρόγυνο απέκτησε πολύ πλούτο, πράγμα που δεν στάθηκε εμπόδιο στη χριστιανική τους ζωή και την άσκηση της φιλανθρωπίας.
Από το γάμο τους απέκτησαν δυο παιδιά, γιο και κόρη, τα οποία όταν έφτασαν σε ηλικία δώδεκα χρόνων πέθαναν. Ο Ανδρόνικος, όπως τον δίκαιο Ιώβ, υπέμεινε με καρτερία το πένθος. Η Αθανασία όμως ήταν απαρηγόρητη.
Σύντομα όμως το πένθος μετατράπηκε σε χαρά και η χαρά σε δόξα του Θεού, γιατί όπως έκλαιγε και αρνιόταν να εγκαταλείψει τον τάφο των παιδιών της, πληροφορήθηκε ότι την ημέρα της κρίσεως τα παιδιά της θα απαιτήσουν από τον Θεό και θα λάβουν τα επουράνια αγαθά, αφού στερήθηκαν τα επίγεια.
Ξαλαφρωμένη τότε η Αγία και ο άνδρας της πήγαν στους Αγίους Τόπους όπου έγιναν μοναχοί (σε διαφορετικά, εννοείται, μοναστήρια). Μετά από δώδεκα έτη ο μοναχός Ανδρόνικος σε ένα προσκυνηματικό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα ξανασυναντιέται με την Αθανασία, η οποία κι αυτή πήγαινε για το ίδιο προσκύνημα. Ο Ανδρόνικος δεν αναγνώρισε την Αθανασία, αφού αυτή για λόγους ασφαλείας ήταν ντυμένη με ανδρικά ενδύματα. Έβλεπε μπροστά του ένα μαραμένο από την άσκηση μοναχό, που σε τίποτα δεν του θύμιζε τη γυναίκα του. H Αθανασία όμως από την πρώτη στιγμή αναγνώρισε τον άνδρα της, αλλά δεν του αποκαλύφθηκε. Αφού οι δυο μοναχοί αλληλοασπάσθηκαν, συνέχισαν μαζί τον δρόμο τους για την αγία γη.
Μετά το προσκύνημα και με τις ευλογίες ενός αγίου Γέροντος, του Δανιήλ, έμεναν μαζί στο ίδιο κελί. Κάποια μέρα ο μοναχός Αθανάσιος ασθένησε και πέθανε. Τότε για πρώτη φορά ο Ανδρόνικος πληροφορήθηκε ότι ο μοναχός Αθανάσιος ήταν η αγαπημένη του σύζυγος. Αφού πέρασαν λίγες μέρες, μετά από σύντομη ασθένεια κοιμήθηκε και ο Άγιος Ανδρόνικος. Τα λείψανα του αγίου ζεύγους τάφηκαν μαζί.
Η εκκλησία των Αγίων αυτών, η οποία ανάγεται στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, είναι μονόκλιτη βασιλική με σαμαρωτή σκεπή, καλυμμένη με κουρασάνι, με στεγασμένο ηλιακό "εξωνάρθηκα" στη δυτική πλευρά. Δυστυχώς βρίσκεται σε κακά χάλια. Αφαιρέθηκε η καμπάνα από το καμπαναριό που βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνιά της εκκλησίας, κλάπηκε το τέμπλο, κλάπηκαν οι εικόνες, χαλάστηκε η Αγία Τράπεζα, εξαφανίστηκαν τα πάντα από το εσωτερικό της κάποτε ωραίας εκκλησίας. Επειδή το χωριό ήταν μικτό κι έτσι υπήρχε τζαμί στο Αρναδί, η εκκλησία, μετά την κακοποίηση που υπέστη από τους βανδάλους, χρησιμοποιείται σαν αποθήκη. Για τον ίδιο λόγο ποτέ δεν έτυχε και της πιο στοιχειώδους συντήρησης από τους κατακτητές.
Στον περίβολο της εκκλησίας βρίσκεται το κοιμητήριο της κοινότητας. Ακόμη και τους τάφους των νεκρών δεν έχουν σεβαστεί οι βάρβαροι κατακτητές. Οι τάφοι έχουν συλυθεί, οι σταυροί και τα μνημεία έχουν κακοποιηθεί... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Ένα άλλο υπέροχο εκκλησιαστικό συγκρότημα πολυ κοντά στο Αρναδί, αλλά ανήκε στο Σπαθαρικό, κτισμένο σε μια δασώδη, παραδεισένια περιοχή, αφιερωμένο στον Μεγαλομάρτυρα Άγιο Γεώργιο, είναι το Παραδείσιν.
Εδώ κατέφευγαν οι κάτοικοι όλων των γύρω χωριών, κάθε φορά που ένα βασανιστικό πρόβλημα τους ταλάνιζε. Σε καιρούς ανομβρίας ή άλλης θεομηνίας που έπλητταν την περιοχή, όλοι οι κάτοικοι του Σπαθαρικού, του Αρναδιού και του Αγίου Γεωργίου κατέφευγαν στο Παραδείσι. Τελούσαν τη θεία Λειτουργία, έζωναν με νήμα την εκκλησία, έκαμναν παρακλήσεις και λιτανείες, παρακαλώντας τον Θεό και τον θαυματουργό Άγιο Γεώργιο να τους βοηθήσουν.
Βρίσκεται στα νότια του Αρναδιού, στον δρόμο που οδηγεί στο χωριό Άγιος Σέργιος. Δυστυχώς και το Παραδείσιν έχει λεηλατηθεί βάναυσα και αποτρόπαια. Έχουν κλαπεί πόρτες και παράθυρα, ούτε ίχνος από τους σκάμνους, το εικονοστάσι και τις εικόνες δεν έμεινε στον τόπο του, κλάπηκε όλος ο εξοπλισμός και ο διάκοσμος του ξωκλησιού. Μετέτρεψαν σε κόλαση το Παραδείσιν οι ασεβείς. Η αγία τράπεζα, όπως και όλων των εκκλησιών στα κατεχόμενα, έχει εξαφανιστεί από τη θέση της. Η εκκλησία χρησιμοποιήθηκε για χρόνια από τους κατακτητές σαν μάντρα προβάτων. Η οροφή του ηλιακού έχει πέσει, ενώ η εκκλησία έχει πάθει ανεπανόρθωτες φθορές.
Για τελευταία φορά λειτουργήθηκε το Παραδείσιν στις 23 Απριλίου 1974, ημέρα μνήμης του Αγίου Γεωργίου.
Αναχωρώντας από το Αρναδί για τον Άγιο Γεώργιο, το τελευταίο κτήριο που συναντάς στο αριστερό σου χέρι είναι το ξωκλήσι της Παναγίας. Όπως όλοι οι χριστιανοί, έτσι και οι Αρναδιώτες, έτρεφαν ιδιαίτερη ευλάβεια και σεβασμό προς την Παναγία. Γι' αυτό και έκτισαν προς τιμήν της την εκκλησία αυτή.
Η εκκλησία κτίστηκε ύστερα από ένα θεσπέσιο όραμα. Για πολλές νύχτες έμφοβοι κάποιοι άνθρωποι του Αρναδιού έβλεπαν ένα υπέρλαμπρο φως να ξεκινά από το χώρο τούτο και να ανεβαίνει στον ουρανό. Κάποτε κάποιοι ξεθάρρεψαν και πήγαν και σημάδεψαν το σημείο απ' όπου ξεκινούσε το φως. Όταν τις επόμενες μέρες έσκαψαν στο μέρος εκείνο, βρήκαν σε βάθος λίγων ποδών μια εικόνα της Παναγίας που έλαμπε. Νόμιζε κανείς πως μόλις ιστορήθηκε από κάποιο αγιογράφο. Επάνω της υπήρχε η επιγραφή "Χρυσορροΐτισσα".
Ιερή συγκίνηση κατέλαβε τότε τους κατοίκους. Έφτιαξαν αμέσως μια πρόχειρη κατασκευή, εναπόθεσαν εκεί το εικόνισμα και διατηρούσαν πάντοτε αναμμένο το καντήλι της Παναγίας.
Πέρασαν χρόνια. Ήρθε η εποχή του απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59. Θέλοντας οι κάτοικοι να ευχαριστήσουν την Παναγία για τη βοήθειά της στον αγώνα εκείνο, στη θέση της πρώτης πρόχειρης κατασκευής ανήγειραν εκκλησία προς τιμήν της Παναγίας. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στο Γενέσιον της Θεοτόκου και πανηγύριζε στις 8 Σεπτεμβρίου. Όμως λόγω της πολλής τους ευλάβειας προς τη Θεοτόκο και την εκκλησία της αυτή, εδώ τελούσαν οι Αρναδιώτες όλες τις θεομητορικές εορτές. Τελευταία φορά τελέστηκε η θεία Λειτουργία από τον ιερέα του χωριού Παπαγεώργιο Παπαχαραλάμπους στις 2 Φεβρουαρίου 1974.
Η Θεοτόκος ήταν κόρη του Ιωακείμ και της Άννας, που καταγόταν από το βασιλικό γένος του Δαυίδ. Επειδή ο Ιωακείμ και η Άννα ήταν άτεκνοι, αφού η Άννα ήταν στείρα, παρακαλούσαν για πολλά χρόνια τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι το παιδί που θα γεννηθεί θα το αφιερώσουν σ' Αυτόν.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η ατεκνία την εποχή εκείνη ήταν ντροπή-κατάρα για ένα ανδρόγυνο και όλοι περιφρονούσαν τους άτεκνους μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και οι ιερείς δεν δέχονταν τα δώρα που πρόσφεραν στον ναό του Θεού, λόγω της ατεκνίας τους. Εξ αιτίας αυτού η Άννα κλείστηκε μέσα στον κήπο τους και ο Ιωακείμ ανέβηκε στο βουνό και εκεί ξεχωριστά ο καθένας με δάκρυα παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί και να λύσει την ατεκνία τους. Και ο Θεός τους προμήνυσε με τον αρχάγγελο Γαβριήλ ότι θα συλλάβει η πρώην άγονος και στείρα Άννα και θα γεννήσει παιδί άγιο.
Πράγματι η Άννα συνέλαβε και γέννησε τη Βασίλισσα του κόσμου. Η Εκκλησία μας γιορτάζει το γεγονός αυτό της Γέννησης της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου.
Δυστυχώς και η εκκλησία αυτή έχει λεηλατηθεί και κακοποιηθεί από τους εισβολείς βάναυσα. Αφαιρέθηκαν και κλάπηκαν τα πάντα από το εσωτερικό της εκκλησίας. Το μόνο που απέμεινε είναι ο σκελετός του εικονοστασίου. Το ίδιο το εικονοστάσι και οι εικόνες αφαιρέθηκαν.
Σήμερα η εκκλησία αυτή της Παναγίας χρησιμοποιείται σαν γεωργική αποθήκη από κάποια οικογένεια Τούρκων. Άχυρα, κόπρια, λάστιχα ποτίσματος και διάφορα άλλα αντικείμενα βρίσκονται πεταμένα εδώ κι εκεί μέσα στην εκκλησία, ενώ κάποια σκυλιά εκτελούν χρέη φύλακα...
Μετά τη συνταξιοδότηση του ΠαπαΧαράλαμπου, τελευταίος ιερέας του Αρναδιού εχρημάτισε ο Οικονόμος Γεώργιος ΠαπαΧαραλάμπους. Το μαύρο καλοκαίρι του 1974 πήραν και οι δύο το δρόμο της προσφυγιάς. Ο ΠαπαΧαράλαμπος το 1984 άφησε την τελειυταία του πνοή μακριά από το αγαπημένο του Αρναδί. Ο ΠαπαΓεώργιος, ο οποίος χειροτονήθηκε διάκονος το 1967 και πρεσβύτερος το 1968, υπηρετεί την Αγία Βαρβάρα στο Καϊμακλί.
Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στους Αγίους Ανδρόνικο και Αθανασία, τους πονεμένους αυτούς Αγίους που με ιώβειο υπομονή αντιμετώπισαν το θάνατο και των δυο παιδιών τους. Τιμούμε τη μνήμη τους στις 9 Οκτωβρίου.
Οι ευλογημένοι αυτοί σύζυγοι Ανδρόνικος και Αθανασία κατάγονταν από την ξακουστή πόλη της Αντιόχειας. Ο Άγιος Ανδρόνικος επαγγελλόταν τον αργυροπράτη. Με το επάγγελμα αυτό το ανδρόγυνο απέκτησε πολύ πλούτο, πράγμα που δεν στάθηκε εμπόδιο στη χριστιανική τους ζωή και την άσκηση της φιλανθρωπίας.
Από το γάμο τους απέκτησαν δυο παιδιά, γιο και κόρη, τα οποία όταν έφτασαν σε ηλικία δώδεκα χρόνων πέθαναν. Ο Ανδρόνικος, όπως τον δίκαιο Ιώβ, υπέμεινε με καρτερία το πένθος. Η Αθανασία όμως ήταν απαρηγόρητη.
Σύντομα όμως το πένθος μετατράπηκε σε χαρά και η χαρά σε δόξα του Θεού, γιατί όπως έκλαιγε και αρνιόταν να εγκαταλείψει τον τάφο των παιδιών της, πληροφορήθηκε ότι την ημέρα της κρίσεως τα παιδιά της θα απαιτήσουν από τον Θεό και θα λάβουν τα επουράνια αγαθά, αφού στερήθηκαν τα επίγεια.
Ξαλαφρωμένη τότε η Αγία και ο άνδρας της πήγαν στους Αγίους Τόπους όπου έγιναν μοναχοί (σε διαφορετικά, εννοείται, μοναστήρια). Μετά από δώδεκα έτη ο μοναχός Ανδρόνικος σε ένα προσκυνηματικό ταξίδι στα Ιεροσόλυμα ξανασυναντιέται με την Αθανασία, η οποία κι αυτή πήγαινε για το ίδιο προσκύνημα. Ο Ανδρόνικος δεν αναγνώρισε την Αθανασία, αφού αυτή για λόγους ασφαλείας ήταν ντυμένη με ανδρικά ενδύματα. Έβλεπε μπροστά του ένα μαραμένο από την άσκηση μοναχό, που σε τίποτα δεν του θύμιζε τη γυναίκα του. H Αθανασία όμως από την πρώτη στιγμή αναγνώρισε τον άνδρα της, αλλά δεν του αποκαλύφθηκε. Αφού οι δυο μοναχοί αλληλοασπάσθηκαν, συνέχισαν μαζί τον δρόμο τους για την αγία γη.
Μετά το προσκύνημα και με τις ευλογίες ενός αγίου Γέροντος, του Δανιήλ, έμεναν μαζί στο ίδιο κελί. Κάποια μέρα ο μοναχός Αθανάσιος ασθένησε και πέθανε. Τότε για πρώτη φορά ο Ανδρόνικος πληροφορήθηκε ότι ο μοναχός Αθανάσιος ήταν η αγαπημένη του σύζυγος. Αφού πέρασαν λίγες μέρες, μετά από σύντομη ασθένεια κοιμήθηκε και ο Άγιος Ανδρόνικος. Τα λείψανα του αγίου ζεύγους τάφηκαν μαζί.
Η εκκλησία των Αγίων αυτών, η οποία ανάγεται στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, είναι μονόκλιτη βασιλική με σαμαρωτή σκεπή, καλυμμένη με κουρασάνι, με στεγασμένο ηλιακό "εξωνάρθηκα" στη δυτική πλευρά. Δυστυχώς βρίσκεται σε κακά χάλια. Αφαιρέθηκε η καμπάνα από το καμπαναριό που βρίσκεται στη νοτιοδυτική γωνιά της εκκλησίας, κλάπηκε το τέμπλο, κλάπηκαν οι εικόνες, χαλάστηκε η Αγία Τράπεζα, εξαφανίστηκαν τα πάντα από το εσωτερικό της κάποτε ωραίας εκκλησίας. Επειδή το χωριό ήταν μικτό κι έτσι υπήρχε τζαμί στο Αρναδί, η εκκλησία, μετά την κακοποίηση που υπέστη από τους βανδάλους, χρησιμοποιείται σαν αποθήκη. Για τον ίδιο λόγο ποτέ δεν έτυχε και της πιο στοιχειώδους συντήρησης από τους κατακτητές.
Στον περίβολο της εκκλησίας βρίσκεται το κοιμητήριο της κοινότητας. Ακόμη και τους τάφους των νεκρών δεν έχουν σεβαστεί οι βάρβαροι κατακτητές. Οι τάφοι έχουν συλυθεί, οι σταυροί και τα μνημεία έχουν κακοποιηθεί... ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
Ένα άλλο υπέροχο εκκλησιαστικό συγκρότημα πολυ κοντά στο Αρναδί, αλλά ανήκε στο Σπαθαρικό, κτισμένο σε μια δασώδη, παραδεισένια περιοχή, αφιερωμένο στον Μεγαλομάρτυρα Άγιο Γεώργιο, είναι το Παραδείσιν.
Εδώ κατέφευγαν οι κάτοικοι όλων των γύρω χωριών, κάθε φορά που ένα βασανιστικό πρόβλημα τους ταλάνιζε. Σε καιρούς ανομβρίας ή άλλης θεομηνίας που έπλητταν την περιοχή, όλοι οι κάτοικοι του Σπαθαρικού, του Αρναδιού και του Αγίου Γεωργίου κατέφευγαν στο Παραδείσι. Τελούσαν τη θεία Λειτουργία, έζωναν με νήμα την εκκλησία, έκαμναν παρακλήσεις και λιτανείες, παρακαλώντας τον Θεό και τον θαυματουργό Άγιο Γεώργιο να τους βοηθήσουν.
Βρίσκεται στα νότια του Αρναδιού, στον δρόμο που οδηγεί στο χωριό Άγιος Σέργιος. Δυστυχώς και το Παραδείσιν έχει λεηλατηθεί βάναυσα και αποτρόπαια. Έχουν κλαπεί πόρτες και παράθυρα, ούτε ίχνος από τους σκάμνους, το εικονοστάσι και τις εικόνες δεν έμεινε στον τόπο του, κλάπηκε όλος ο εξοπλισμός και ο διάκοσμος του ξωκλησιού. Μετέτρεψαν σε κόλαση το Παραδείσιν οι ασεβείς. Η αγία τράπεζα, όπως και όλων των εκκλησιών στα κατεχόμενα, έχει εξαφανιστεί από τη θέση της. Η εκκλησία χρησιμοποιήθηκε για χρόνια από τους κατακτητές σαν μάντρα προβάτων. Η οροφή του ηλιακού έχει πέσει, ενώ η εκκλησία έχει πάθει ανεπανόρθωτες φθορές.
Για τελευταία φορά λειτουργήθηκε το Παραδείσιν στις 23 Απριλίου 1974, ημέρα μνήμης του Αγίου Γεωργίου.
Αναχωρώντας από το Αρναδί για τον Άγιο Γεώργιο, το τελευταίο κτήριο που συναντάς στο αριστερό σου χέρι είναι το ξωκλήσι της Παναγίας. Όπως όλοι οι χριστιανοί, έτσι και οι Αρναδιώτες, έτρεφαν ιδιαίτερη ευλάβεια και σεβασμό προς την Παναγία. Γι' αυτό και έκτισαν προς τιμήν της την εκκλησία αυτή.
Η εκκλησία κτίστηκε ύστερα από ένα θεσπέσιο όραμα. Για πολλές νύχτες έμφοβοι κάποιοι άνθρωποι του Αρναδιού έβλεπαν ένα υπέρλαμπρο φως να ξεκινά από το χώρο τούτο και να ανεβαίνει στον ουρανό. Κάποτε κάποιοι ξεθάρρεψαν και πήγαν και σημάδεψαν το σημείο απ' όπου ξεκινούσε το φως. Όταν τις επόμενες μέρες έσκαψαν στο μέρος εκείνο, βρήκαν σε βάθος λίγων ποδών μια εικόνα της Παναγίας που έλαμπε. Νόμιζε κανείς πως μόλις ιστορήθηκε από κάποιο αγιογράφο. Επάνω της υπήρχε η επιγραφή "Χρυσορροΐτισσα".
Ιερή συγκίνηση κατέλαβε τότε τους κατοίκους. Έφτιαξαν αμέσως μια πρόχειρη κατασκευή, εναπόθεσαν εκεί το εικόνισμα και διατηρούσαν πάντοτε αναμμένο το καντήλι της Παναγίας.
Πέρασαν χρόνια. Ήρθε η εποχή του απελευθερωτικού αγώνα του 1955-59. Θέλοντας οι κάτοικοι να ευχαριστήσουν την Παναγία για τη βοήθειά της στον αγώνα εκείνο, στη θέση της πρώτης πρόχειρης κατασκευής ανήγειραν εκκλησία προς τιμήν της Παναγίας. Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στο Γενέσιον της Θεοτόκου και πανηγύριζε στις 8 Σεπτεμβρίου. Όμως λόγω της πολλής τους ευλάβειας προς τη Θεοτόκο και την εκκλησία της αυτή, εδώ τελούσαν οι Αρναδιώτες όλες τις θεομητορικές εορτές. Τελευταία φορά τελέστηκε η θεία Λειτουργία από τον ιερέα του χωριού Παπαγεώργιο Παπαχαραλάμπους στις 2 Φεβρουαρίου 1974.
Η Θεοτόκος ήταν κόρη του Ιωακείμ και της Άννας, που καταγόταν από το βασιλικό γένος του Δαυίδ. Επειδή ο Ιωακείμ και η Άννα ήταν άτεκνοι, αφού η Άννα ήταν στείρα, παρακαλούσαν για πολλά χρόνια τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί, με την υπόσχεση ότι το παιδί που θα γεννηθεί θα το αφιερώσουν σ' Αυτόν.
Πρέπει να σημειωθεί ότι η ατεκνία την εποχή εκείνη ήταν ντροπή-κατάρα για ένα ανδρόγυνο και όλοι περιφρονούσαν τους άτεκνους μέσα στην κοινωνία. Ακόμα και οι ιερείς δεν δέχονταν τα δώρα που πρόσφεραν στον ναό του Θεού, λόγω της ατεκνίας τους. Εξ αιτίας αυτού η Άννα κλείστηκε μέσα στον κήπο τους και ο Ιωακείμ ανέβηκε στο βουνό και εκεί ξεχωριστά ο καθένας με δάκρυα παρακαλούσαν τον Θεό να τους χαρίσει ένα παιδί και να λύσει την ατεκνία τους. Και ο Θεός τους προμήνυσε με τον αρχάγγελο Γαβριήλ ότι θα συλλάβει η πρώην άγονος και στείρα Άννα και θα γεννήσει παιδί άγιο.
Πράγματι η Άννα συνέλαβε και γέννησε τη Βασίλισσα του κόσμου. Η Εκκλησία μας γιορτάζει το γεγονός αυτό της Γέννησης της Παναγίας στις 8 Σεπτεμβρίου.
Δυστυχώς και η εκκλησία αυτή έχει λεηλατηθεί και κακοποιηθεί από τους εισβολείς βάναυσα. Αφαιρέθηκαν και κλάπηκαν τα πάντα από το εσωτερικό της εκκλησίας. Το μόνο που απέμεινε είναι ο σκελετός του εικονοστασίου. Το ίδιο το εικονοστάσι και οι εικόνες αφαιρέθηκαν.
Σήμερα η εκκλησία αυτή της Παναγίας χρησιμοποιείται σαν γεωργική αποθήκη από κάποια οικογένεια Τούρκων. Άχυρα, κόπρια, λάστιχα ποτίσματος και διάφορα άλλα αντικείμενα βρίσκονται πεταμένα εδώ κι εκεί μέσα στην εκκλησία, ενώ κάποια σκυλιά εκτελούν χρέη φύλακα...
Μετά τη συνταξιοδότηση του ΠαπαΧαράλαμπου, τελευταίος ιερέας του Αρναδιού εχρημάτισε ο Οικονόμος Γεώργιος ΠαπαΧαραλάμπους. Το μαύρο καλοκαίρι του 1974 πήραν και οι δύο το δρόμο της προσφυγιάς. Ο ΠαπαΧαράλαμπος το 1984 άφησε την τελειυταία του πνοή μακριά από το αγαπημένο του Αρναδί. Ο ΠαπαΓεώργιος, ο οποίος χειροτονήθηκε διάκονος το 1967 και πρεσβύτερος το 1968, υπηρετεί την Αγία Βαρβάρα στο Καϊμακλί.
Στο Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο που λειτουργούσε πριν την τουρκική εισβολή φοιτούσαν κατά το σχολικό έτος 1973-74 46 μαθητές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου